W ostatnich badaniach naukowych zwrócono uwagę na znaczenie omalizumabu (OMA), rekombinowanego ludzkiego przeciwciała monoklonalnego IgG przeciwko IgE, jako skutecznego leku w terapii przewlekłej spontanicznej pokrzywki (CSU), która nie reaguje na leczenie drugiej generacji lekami przeciwhistaminowymi (SGAH). Badania te dostarczają nowych, istotnych informacji na temat możliwości wykorzystania biomarkerów surowicy w przewidywaniu odpowiedzi na terapię OMA, co może mieć kluczowe znaczenie w praktyce klinicznej.
Podstawowe informacje na temat przewlekłej spontanicznej pokrzywki
Przewlekła spontaniczna pokrzywka (CSU) charakteryzuje się obecnością nawracających pokrzywek i/lub obrzęków naczynioruchowych trwających dłużej niż 6 tygodni. Szacuje się, że jej częstość występowania w populacji ogólnej wynosi od 0,5% do 5%, co stanowi istotne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej oraz jakości życia pacjentów, zwłaszcza tych z trudnymi do leczenia postaciami choroby.
Mechanizmy działania omalizumabu i jego zastosowanie w terapii CSU
Omalizumab działa poprzez hamowanie wiązania IgE do receptora FcεR1 na powierzchni komórek tucznych i bazofilów, co prowadzi do zmniejszenia gęstości tego receptora i zapobiega mediacji reakcji alergicznych. Badania wykazały, że OMA może być skuteczną opcją terapeutyczną dla pacjentów z CSU, którzy nie reagują na maksymalne dawki SGAH. Ostatnia meta-analiza wskazała na średni wskaźnik pełnej odpowiedzi na leczenie OMA wynoszący 72,2% w 45 badaniach.
Biomarkery w przewidywaniu odpowiedzi na terapię OMA
W badaniach dotyczących CSU brak jest walidowanych biomarkerów surowicy, które mogłyby wiarygodnie przewidywać odpowiedź na leczenie OMA. W niniejszym badaniu skoncentrowano się na analizie różnych biomarkerów, takich jak poziomy IgG–anti-TPO, całkowitego IgE, C-reactive protein (CRP) oraz całkowitej liczby eozynofilów. Badanie retrospektywne przeprowadzono na pacjentach z CSU, którzy rozpoczęli terapię OMA, a ich dane obejmowały wyniki testu uwalniania histaminy z bazofilów (CU Index) uzyskane przed rozpoczęciem leczenia.
Wyniki badania i ich interpretacja
Demografia pacjentów
W badaniu wzięło udział 46 pacjentów spełniających kryteria włączenia. Wszyscy pacjenci mieli ocenę OASIS-D wynoszącą 3 lub 4 przed rozpoczęciem leczenia OMA, co wskazuje na ciężki przebieg choroby. Średni wiek pacjentów wynosił 39,46 ± 2,42 lat, a przeważały kobiety (78,26%). Czas trwania objawów CSU przed rozpoczęciem terapii OMA wynosił średnio 5,07 ± 0,95 lat.
Odpowiedź na terapię OMA
Wśród 46 pacjentów, 22 (47,83%) nie wykazało odpowiedzi na leczenie, 8 (17,39%) uzyskało odpowiedź częściową, a 16 (34,78%) odpowiedź pełną. Analiza poziomów IgG–anti-TPO wykazała, że 92,31% pacjentów z grupy pełnej odpowiedzi miało niskie poziomy tego biomarkera, w porównaniu do 50% w grupie bez odpowiedzi, co okazało się statystycznie istotne.
Znaczenie IgG–anti-TPO w przewidywaniu odpowiedzi na OMA
Wyniki badania potwierdzają, że wysokie poziomy IgG–anti-TPO są silnym predyktorem słabej odpowiedzi na OMA. Wysoki poziom tego biomarkera był znacząco skorelowany z brakiem odpowiedzi na terapię. Wartości CU Index oraz poziomy całkowitego IgE, CRP i AEC nie wykazały statystycznie istotnych różnic w odpowiedzi na OMA.
Dyskusja i wnioski
Badanie to podkreśla znaczenie IgG–anti-TPO jako potencjalnego biomarkera do przewidywania odpowiedzi na terapię OMA u pacjentów z CSU. Pomimo braku walidowanych biomarkerów, wyniki sugerują, że pacjenci z wysokim poziomem IgG–anti-TPO mogą być lepszymi kandydatami do leczenia innymi terapiami, takimi jak terapie immunosupresyjne. Przyszłe badania powinny skupić się na walidacji testów i opracowaniu standardów dla biomarkerów, które mogą pomóc w lepszym przewidywaniu odpowiedzi na terapię.
Podsumowując, wysokie poziomy IgG–anti-TPO są związane z gorszą odpowiedzią na OMA, co może mieć istotne znaczenie w praktyce klinicznej. Dalsze badania są potrzebne, aby potwierdzić użyteczność biomarkerów w przewidywaniu odpowiedzi na nowoczesne terapie.
Bibliografia
Cain Wesley V., Jandarov Roman A., Priya Mohana, Rao Marepalli and Bernstein Jonathan A.. Utility of serum biomarkers in real-world practice for predicting response to omalizumab therapy in patients with chronic spontaneous urticaria. The Journal of Allergy and Clinical Immunology: Global 2024, 4(1), 1249-1255. DOI: https://doi.org/10.1016/j.jacig.2024.100386.
