Dlaczego bullous pemphigoid wymaga nowych podejść terapeutycznych?
Bullous pemphigoid (BP) jest najczęstszą autoimmunologiczną chorobą pęcherzową występującą u osób starszych, charakteryzującą się napiętymi pęcherzami podnaskórkowymi. W patogenezie BP istotną rolę odgrywają autoprzeciwciała skierowane przeciwko BP180 i BP230, które są komponentami hemidesmosomów. Klinicznie BP objawia się rumieniowymi, pokrzywkowymi grudkami i blaszkami oraz/lub napiętymi pęcherzami na skórze. Oprócz zmian skórnych, może dochodzić do zajęcia błony śluzowej jamy ustnej i/lub narządów płciowych. Jakość życia pacjentów jest znacząco obniżona z powodu intensywnego świądu towarzyszącego chorobie.
Systemowe kortykosteroidy pozostają głównym podejściem terapeutycznym w ciężkich postaciach BP, jednak ich długotrwałe stosowanie może prowadzić do poważnych działań niepożądanych, takich jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze i/lub osteoporoza. Inne leki immunosupresyjne również charakteryzują się szerokim spektrum działań niepożądanych i stanowią ryzyko dla tej wrażliwej grupy pacjentów. Z tego względu poszukiwane są bezpieczniejsze alternatywne metody leczenia.
Czy omalizumab to przełom w leczeniu BP?
Omalizumab (OMZ) jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym anty-IgE, pierwotnie zatwierdzonym w leczeniu takich chorób jak przewlekła pokrzywka spontaniczna i astma. W ostatnich latach lepiej poznano rolę IgE w patogenezie BP, co doprowadziło do rozważenia zastosowania omalizumabu w tej grupie pacjentów. Liczne serie przypadków wykazały pozytywne wyniki leczenia OMZ w BP.
Badania dotyczące wpływu OMZ u pacjentów z BP są ograniczone, a brak dużych kohort uniemożliwia jednoznaczne określenie predyktorów odpowiedzi na leczenie. Jednak OMZ jest potencjalnie skuteczny, szczególnie u pacjentów z podwyższonym poziomem całkowitego IgE. Zgłaszano również obiecujące wyniki u pacjentów opornych na standardowe leczenie, z przeciwwskazaniami do innych terapii lub nieodpowiadających na nie.
Jak zaplanowano badanie i jakie kryteria stosowano?
Niniejsze badanie miało na celu ocenę skuteczności OMZ w leczeniu BP, szczególnie jego wpływu na wyniki Bullous Pemphigoid Disease Area Index (BPDAI), redukcję dawki systemowych kortykosteroidów, wynik skali analogowo-wzrokowej świądu (VAS), poziomy całkowitego IgE i liczbę eozynofili we krwi. Badanie miało również na celu zbadanie korelacji między odpowiedzią na leczenie a czynnikami takimi jak wyjściowa ciężkość choroby, stosowanie systemowych kortykosteroidów i wiek pacjenta, a także ocenę potencjału OMZ w zmniejszaniu zależności od kortykosteroidów i poprawie ogólnego zarządzania chorobą.
W retrospektywnym badaniu przeanalizowano 25 pacjentów z BP leczonych omalizumabem jako terapią uzupełniającą do systemowych kortykosteroidów między styczniem 2023 a grudniem 2024 roku w poradni dermatologicznej chorób autoimmunologicznych pęcherzowych szpitala Başakşehir Çam and Sakura Education and Research Hospital, uznanego ośrodka opieki trzeciorzędowej. Średni wiek pacjentów wynosił 71,3 ± 8,4 lat, a średni czas trwania choroby 4,4 ± 2,5 miesiąca. Większość badanych (76%) stanowiły kobiety. Najczęściej zajętymi obszarami były tułów (96%) i kończyny (92%). Średni czas do wystąpienia odpowiedzi na leczenie OMZ wynosił 6,4 ± 3,3 tygodnia, a mediana czasu do pierwszej redukcji dawki kortykosteroidów – 4 tygodnie.
BP dotyka głównie populację osób starszych, a jego częstość występowania znacznie wzrasta po 60. roku życia. Z tego powodu ograniczono kryteria włączenia do pacjentów w wieku powyżej 50 lat, aby odzwierciedlić typowe cechy epidemiologiczne choroby i zapewnić jednorodność populacji. To kryterium jest również zgodne z wcześniejszymi zakrojonymi na szeroką skalę badaniami epidemiologicznymi, które donoszą, że BP jest niezwykle rzadki u osób poniżej 50. roku życia.
Do badania włączono pacjentów powyżej 50. roku życia, jeśli posiadali kompletne dane kliniczne i demograficzne; potwierdzoną diagnozę BP na podstawie histopatologii, bezpośredniej immunofluorescencji i/lub testu ELISA wykrywającego przeciwciała BP180 i BP230; dostępne wyniki liczby eozynofili we krwi obwodowej i poziomy całkowitego IgE; oraz udokumentowane wyniki BPDAI i VAS świądu na początku leczenia i podczas kontroli po dwunastu tygodniach. Do badania włączono tylko tych pacjentów, którzy otrzymywali omalizumab jako terapię uzupełniającą i posiadali kompletną dokumentację medyczną.
Z badania wykluczono pacjentów poniżej 50. roku życia oraz tych z brakującymi parametrami w ich dokumentacji klinicznej i medycznej. Wykluczono również pacjentów otrzymujących jakiekolwiek systemowe leki immunosupresyjne/immunomodulujące inne niż systemowe kortykosteroidy w dowolnym momencie leczenia.
Kluczowe wyniki badania:
- Omalizumab (300 mg co 4 tygodnie) znacząco zmniejszył nasilenie objawów BP:
– Redukcja BPDAI o 105 punktów
– Spadek świądu w skali VAS o 6,2 punktu
– Zmniejszenie dawki kortykosteroidów średnio o 37 mg - Średni czas do uzyskania odpowiedzi na leczenie: 6,4 tygodnia
- U 92% pacjentów zaobserwowano spadek poziomu IgE, jednak poprawa kliniczna wystąpiła również u pozostałych 8% pacjentów
- Lek był dobrze tolerowany, bez poważnych działań niepożądanych
Jak wdrożono terapię omalizumabem i oceniono jej skuteczność?
W momencie rozpoczęcia stosowania omalizumabu (OMZ), żaden z pacjentów nie otrzymywał innych systemowych leków immunosupresyjnych lub immunomodulujących (np. azatiopryny, mykofenolanu mofetylu, metotreksatu, cyklofosfamidu, dapsonu, tetracyklin). Wszyscy pacjenci byli już leczeni systemowymi kortykosteroidami (CS) w momencie włączenia do badania, zgodnie ze standardową opieką w przypadku umiarkowanego-ciężkiego BP (zazwyczaj 0,5-1,0 mg/kg/dzień ekwiwalentu prednizolonu). OMZ został następnie wprowadzony jako dodatek w ramach strategii oszczędzania steroidów z powodu niewystarczającej kontroli choroby (oporność na steroidy) i/lub związanych z CS działań niepożądanych/nietolerancji oraz w celu leczenia ciężkiego świądu, który może znacznie wpływać na jakość życia. Wartość wyjściową zdefiniowano jako wizytę bezpośrednio przed pierwszą dawką OMZ. Wybór OMZ zamiast innych systemowych leków immunosupresyjnych był kierowany czynnikami specyficznymi dla pacjenta: (1) zaawansowany wiek z towarzyszącą kruchością; (2) formalne przeciwwskazania lub obawy lekarza dotyczące potencjalnej toksyczności alternatywnych leków immunosupresyjnych (np. azatiopryny, mykofenolanu mofetylu, metotreksatu, cyklofosfamidu); (3) na początku badania wszyscy pacjenci mieli podwyższone poziomy całkowitego IgE; oraz (4) świąd będący dominującym i najbardziej uciążliwym objawem. Łącznie, te względy faworyzowały OMZ jako opcję oszczędzającą kortykosteroidy z akceptowalnym profilem bezpieczeństwa w tej kohorcie.
Wszyscy pacjenci otrzymywali OMZ w dawce 300 mg podskórnie co cztery tygodnie. Początkowa dawka systemowej terapii kortykosteroidowej przed omalizumabem wynosiła 0,5-1,0 mg/kg/dzień doustnego prednizolonu lub jego odpowiednika. OMZ został dodany do schematu leczenia z powodu choroby opornej na kortykosteroidy, związanych z nimi działań niepożądanych i/lub opornego świądu. Kortykosteroidy były zmniejszane stopniowo dopiero po spełnieniu wcześniej określonych kryteriów poprawy klinicznej, zazwyczaj w odstępach około 4-tygodniowych. Ta stosunkowo wczesna i stopniowa strategia redukcji była podyktowana nie tylko kontrolą choroby, ale także czynnikami specyficznymi dla pacjenta, w tym zaawansowanym wiekiem, chorobami współistniejącymi, nietolerancją, działaniami niepożądanymi systemowych kortykosteroidów i/lub utrzymującym się świądem.
Punkty końcowe oceniano na początku (bezpośrednio przed pierwszym wstrzyknięciem OMZ) i w 12. tygodniu. Aktywność choroby i obciążenie objawami oceniano za pomocą BPDAI (0-360; wyższe wyniki wskazują na większą aktywność) i VAS świądu (0-10; 0 = brak świądu, 10 = nieznośny świąd). Czas do wystąpienia odpowiedzi zdefiniowano jako okres od pierwszego wstrzyknięcia OMZ do pierwszej dokumentacji klinicznie istotnej poprawy w VAS świądu (≥3-punktowa redukcja) i/lub BPDAI (≥20% redukcja). Zmienne laboratoryjne (liczba eozynofili obwodowych i całkowite IgE) mierzono w tych samych punktach czasowych, aby zbadać związki z odpowiedzią na leczenie.
Świąd VAS był oceniany w skali 0-10 (0: brak świądu; 10: nieznośny świąd). BPDAI wahało się od 0 do 360, przy czym wyższe wyniki wskazywały na bardziej rozległą aktywność choroby.
Z elektronicznej dokumentacji medycznej i papierowych teczek kontrolnych pacjentów systematycznie zbierano następujące dane: wiek, płeć, czas trwania choroby, choroby współistniejące, wcześniejsze leczenie, dawkowanie i czas trwania omalizumabu, wyjściowe i 12-tygodniowe liczby eozynofili, poziomy całkowitego IgE, wyniki BPDAI, wyniki VAS świądu oraz wszelkie działania niepożądane. Zmienne te wykorzystano do oceny skuteczności leczenia i identyfikacji potencjalnych predyktorów odpowiedzi.
Działania niepożądane podczas leczenia OMZ były systematycznie monitorowane i rejestrowane. W tej kohorcie OMZ był ogólnie dobrze tolerowany, bez poważnych działań niepożądanych związanych z leczeniem. Drobne działania niepożądane, jeśli występowały, były przejściowe i nie wymagały przerwania terapii.
W rutynowej opiece zmniejszenie dawki kortykosteroidów było dozwolone według uznania lekarza, gdy zaobserwowano wczesną poprawę aktywności choroby i świądu. Do analiz statystycznych, “odpowiedź” została wcześniej określona jako ≥20% redukcja BPDAI i/lub ≥3-punktowy spadek VAS świądu od wartości wyjściowej przed OMZ do 12. tygodnia. Nawrót zdefiniowano jako wystąpienie nowych zmian pokrzywkowych, nowych pęcherzy lub pogorszenie świądu wymagające eskalacji leczenia po początkowej poprawie.
Jakie są wyniki i korelacje kliniczne leczenia OMZ?
Zastosowanie OMZ spowodowało średnią redukcję wyniku BPDAI o 105,0 ± 48,9 punktów (95% CI 84,8-125,2) w porównaniu z okresem przed leczeniem (p < 0,001). Liczba eozynofili zmniejszyła się o 0,6 ± 0,3 (95% CI 0,4-0,7) po leczeniu (p < 0,001). Leczenie OMZ umożliwiło redukcję dawki kortykosteroidów średnio o 37,0 ± 14,1 mg (95% CI 31,1-42,8 mg) w porównaniu z wartością wyjściową (p < 0,001). Po 12 tygodniach mediana dawki systemowych kortykosteroidów wynosiła 0 mg (IQR 0-18 mg), co wskazuje na znaczące zmniejszenie ich stosowania w okresie obserwacji.
Poziom świądu oceniany za pomocą skali VAS zmniejszył się o 6,2 ± 1,4 punktu (95% CI 5,6-6,7) po leczeniu (p < 0,001). U 20% pacjentów wynik VAS dla świądu wynosił 0 po leczeniu. Na początku badania wszyscy pacjenci (25/25) mieli wysoki poziom całkowitego IgE. Po 12 tygodniach u 23/25 (92%) pacjentów zaobserwowano spadek całkowitego IgE w porównaniu z wartością wyjściową, podczas gdy u 2/25 (8%) nastąpił wzrost; poprawa kliniczna wystąpiła niezależnie od zmiany poziomu IgE (p < 0,001). Całkowity poziom IgE zmniejszył się średnio o 1095,1 ± 2169,0 (95% CI 199,8-1990,5) u wszystkich pacjentów po leczeniu OMZ (p < 0,001).
Analizując czynniki związane ze średnim spadkiem wyniku BPDAI po leczeniu, zaobserwowano słabą dodatnią korelację między spadkiem wyniku BPDAI a maksymalną dawką systemowych kortykosteroidów stosowanych przed leczeniem (r = 0,400; p < 0,05). Stwierdzono bardzo silną dodatnią korelację między wyjściowym wynikiem BPDAI a wielkością jego redukcji (r = 0,995; p < 0,01). W analizach eksploracyjnych nie wykazano istotnej korelacji między dawką kortykosteroidów stosowaną podczas leczenia a spadkiem BPDAI (p > 0,05), natomiast redukcja silnie korelowała z wyjściowym BPDAI (r = 0,995; p < 0,01). Nie wykryto istotnych korelacji między spadkiem wyniku BPDAI a wyjściową liczbą eozynofili obwodowych, całkowitym poziomem IgE, VAS świądu, dawką kortykosteroidów podczas leczenia, wiekiem czy BMI (p > 0,05).
Oceniając czynniki związane ze spadkiem poziomu systemowych kortykosteroidów po leczeniu, stwierdzono słabą dodatnią korelację między spadkiem dawki kortykosteroidów a wyjściowym poziomem eozynofili we krwi obwodowej (r = 0,482; p < 0,05) oraz silną dodatnią korelację z maksymalną dawką kortykosteroidów przed leczeniem (r = 0,838; p < 0,01). Nie zaobserwowano istotnej korelacji między spadkiem dawki kortykosteroidów a cechami socjodemograficznymi i klinicznymi pacjentów (p = 0,05).
Zaobserwowano istotną korelację między średnim spadkiem wyniku BPDAI a nadciśnieniem tętniczym (130,0 ± 41,7; 91,0 ± 48,1; p = 0,03). Jednakże nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między płcią, innymi chorobami współistniejącymi i cechami klinicznymi a średnim spadkiem wyniku BPDAI (p = 0,05).
Statystycznie istotną różnicę zaobserwowano między czasem wystąpienia odpowiedzi na leczenie a hiperlipidemią (8,1 ± 3,7, 5,1 ± 2,5; p = 0,04). Analiza regresji wykazała jednak, że hiperlipidemia nie była niezależnym czynnikiem ryzyka wpływającym na czas wystąpienia odpowiedzi na leczenie.
Oceniając czynniki związane z czasem redukcji dawki systemowych kortykosteroidów, nie stwierdzono istotnej korelacji z wyjściowymi parametrami klinicznymi (poziom eozynofili we krwi, poziom całkowitego IgE we krwi, wyjściowy VAS świądu, dawka kortykosteroidów stosowana podczas leczenia i BMI). Zaobserwowano umiarkowaną ujemną korelację między wiekiem pacjentów a czasem redukcji dawki kortykosteroidów (r = −0,424; p < 0,05). Analiza regresji wykazała, że wzrost wieku o jedną jednostkę był niezależnym czynnikiem ryzyka skracającym czas redukcji dawki kortykosteroidów (OR: 0,069; 95% CI: 0,125-0,013).
Istotne wnioski dla praktyki klinicznej:
- Omalizumab może być skuteczną opcją terapeutyczną szczególnie dla:
– Pacjentów starszych (średni wiek 71,3 lat)
– Przypadków opornych na kortykosteroidy
– Osób z przeciwwskazaniami do innych terapii immunosupresyjnych - Redukcja dawki kortykosteroidów była możliwa już po około 4 tygodniach od rozpoczęcia terapii
- Starszy wiek pacjenta okazał się niezależnym czynnikiem sprzyjającym szybszej redukcji dawki kortykosteroidów
- Spadek poziomu IgE nie jest warunkiem koniecznym do uzyskania poprawy klinicznej
Co mówią dalsze analizy i porównania z literaturą?
BP jest najczęstszym autoimmunologicznym schorzeniem pęcherzowym u osób starszych, z roczną częstością występowania szacowaną na 2,5 do 42,8 przypadków na milion na całym świecie, charakteryzującym się napiętymi pęcherzami podnaskórkowymi. Choć wysokie wyjściowe poziomy całkowitego IgE we krwi były kojarzone z lepszymi odpowiedziami w niektórych badaniach, nasze ustalenia sugerują, że pacjenci bez znaczącej redukcji całkowitego IgE mogą nadal odnieść korzyść kliniczną z OMZ, jak pokazują dwa przypadki w tym badaniu. Chociaż BP rzadko zagraża życiu, jego nieustępliwy świąd może poważnie upośledzać sen i jakość życia związaną ze zdrowiem (HRQoL). Systemowe kortykosteroidy pozostają podstawą terapeutyczną; jednak ich długotrwałe stosowanie podwaja ryzyko poważnych infekcji i może poważnie wpływać na układy narządów u tej wrażliwej populacji. Celem leczenia jest stosowanie możliwie najniższej dawki terapii kortykosteroidowej tak szybko, jak to możliwe. Te fakty skłoniły do poszukiwania bezpieczniejszych, ale skutecznych alternatyw. Omalizumab (OMZ), przeciwciało monoklonalne anty-IgE, ostatnio wykazał zachęcające wyniki, osiągając całkowitą remisję w nawet 77% przypadków BP opornych na steroidy w największej dotychczas serii wieloośrodkowej. To retrospektywne badanie dostarcza danych z rzeczywistej praktyki klinicznej z ośrodka dermatologii trzeciorzędowej na temat stosowania OMZ u pacjentów z BP z ciężkim, zaburzającym sen świądem, którzy byli albo nietolerancyjni na systemowe kortykosteroidy, albo mieli przeciwwskazania do ich dalszego stosowania. W tej kohorcie czynnikami wyzwalającymi zastosowanie OMZ były głównie choroba oporna na steroidy i uporczywy świąd upośledzający sen/HRQoL, a także kruchość, przeciwwskazania do leków immunosupresyjnych i częściowa odpowiedź na kortykosteroidy na podstawie oceny klinicznej. W naszej kohorcie systemowe kortykosteroidy były zmniejszane w około czterotygodniowych odstępach dopiero po spełnieniu wcześniej określonych kryteriów poprawy, aby zminimalizować zakłócenia wynikające z efektów kortykosteroidów i zaradzić działaniom niepożądanym lub nietolerancji. Ten czas został wybrany, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo, że wczesna poprawa kliniczna była przypisywana wyłącznie kortykosteroidom, szczególnie że wszyscy pacjenci rozpoczęli OMZ z powodu choroby opornej na kortykosteroidy lub nietolerancji. Ta różnica operacyjna – zmniejszanie dawki po około 4 tygodniach w porównaniu z medianą udokumentowanej odpowiedzi wynoszącą 6,4 tygodnia – wskazuje, że wczesne poprawy mogą odzwierciedlać połączone efekty kortykosteroidów i omalizumabu; w związku z tym ustalenia te należy interpretować jako generujące hipotezy, a nie jako dowód przyczynowości.
Na początku badania (bezpośrednio przed pierwszym wstrzyknięciem OMZ) całkowity poziom IgE był powyżej górnej granicy normy laboratoryjnej u wszystkich 25 pacjentów; do 12 tygodnia obniżył się u 23/25 (92%), podczas gdy u 2/25 wykazano wzrost, a mimo to poprawili się klinicznie; łącznie, dynamika IgE ogólnie odzwierciedlała średnią redukcję VAS świądu o 6,2 punktu i spadek BPDAI o około 105 punktów, sugerując, że wczesny spadek IgE często odzwierciedla – ale nie jest warunkiem koniecznym – złagodzenia objawów i obiektywnej kontroli choroby.
Co istotne, korzyść kliniczną zaobserwowano również u tych dwóch pacjentów, co wskazuje, że efekty omalizumabu mogą wykraczać poza redukcję całkowitego IgE. Dla porównania, francuska wieloośrodkowa seria 100 opornych pacjentów wykazała doskonałe ustąpienie zmian skórnych, ale stwierdziła, że stężenia całkowitego IgE we krwi nie przewidywały odpowiedzi i pozostawały podwyższone u większości respondentów, podczas gdy ilościowe dane dotyczące świądu nie były zbierane. Z tego powodu przedstawione dane dodają rzeczywiste dowody dotyczące kwantyfikacji świądu i dynamiki IgE w kontekście terapii dodatkowej, oszczędzającej steroidy. Obserwacja ta jest zgodna z wcześniejszymi doniesieniami wskazującymi, że skuteczność OMZ nie jest ściśle zależna od spadku całkowitego IgE, co wspiera koncepcję dodatkowych mechanizmów immunomodulacyjnych wykraczających poza neutralizację IgE.
Podobnie, 53-pacjentowy przegląd systematyczny łączący opublikowane doświadczenia nie był w stanie przeanalizować dynamiki IgE, ponieważ mniej niż jedna trzecia uwzględnionych raportów dostarczała wartości seryjnych lub zwalidowanej skali świądu. Jedyne badanie, które szczegółowo opisało kinetykę IgE – w mniejszej kohorcie – wykazało spadek o około 25% (1102 ± 835 do 835 ± 614 IU/mL) w ciągu kilku miesięcy. W badanej kohorcie mediana całkowitego IgE wykazała znaczący spadek w 12 tygodniu, a u 92% pacjentów odnotowano spadek. Chociaż różnice w projekcie i obserwacji wykluczają bezpośrednie porównanie, krótkoterminowa redukcja w naszej serii wydaje się bardziej wyraźna. Łącznie, te porównania podkreślają dwie mocne strony obecnej pracy. Po pierwsze, pokazujemy, że omalizumab może szybko zmniejszyć całkowite IgE, jednocześnie zapewniając równoległe poprawy w BPDAI i w upośledzającym jakość życia świądzie, co zostało uchwycone przez VAS świądu. Po drugie, dostarczamy pierwszy średniej wielkości, systematycznie monitorowany zestaw danych z Turcji łączący dynamiczne zmiany IgE zarówno z ulgą w świądzie, jak i skutecznością oszczędzania steroidów.
Stosunkowo mała wielkość próby i brak grupy kontrolnej ograniczają możliwość uogólnienia i siłę wniosków przyczynowych w tym badaniu. Bez ramienia porównawczego trudno jest przypisać zaobserwowaną poprawę kliniczną wyłącznie omalizumabowi, ponieważ nie można w pełni wykluczyć czynników zakłócających. W szczególności, dodatkowa konstrukcja z tapperingiem kortykosteroidów wprowadza zmienne w czasie zakłócenia, regresję do średniej i potencjalne obciążenie wskazaniem, które wykluczają definitywne przypisanie przyczynowe pomimo podjętych kroków w celu zminimalizowania zakłóceń. Ponadto, retrospektywny projekt narzuca nieodłączne ograniczenia związane z potencjalnym obciążeniem selekcji i brakującymi danymi. Wreszcie, długoterminowe wyniki skuteczności i bezpieczeństwa pozostają nierozwiązane, podkreślając potrzebę prospektywnych kontrolowanych badań w celu walidacji tych ustaleń.
Wybór OMZ zamiast innych systemowych immunosupresantów był podyktowany zaawansowanym wiekiem pacjentów, chorobami współistniejącymi, przeciwwskazaniami do leków takich jak azatiopryna i mykofenolan, oraz dominacją ciężkiego świądu, co wspiera korzystny profil bezpieczeństwa w tym kontekście.
Badanie to podkreśla znaczącą skuteczność OMZ w redukcji wyników BPDAI i poprawie kluczowych markerów choroby, w tym dawki kortykosteroidów, wyniku VAS świądu, poziomów całkowitego IgE i liczby eozynofili we krwi. Ustalenia wskazują, że redukcja wyniku BPDAI jest dodatnio skorelowana z początkiem odpowiedzi na leczenie i maksymalną dawką kortykosteroidów stosowaną przed leczeniem. Ponadto, starszy wiek został zidentyfikowany jako niezależny czynnik ryzyka krótszego czasu redukcji dawki kortykosteroidów. Ogólnie, badanie dostarcza hipotezy generujące rzeczywiste dane sugerujące, że omalizumab może oferować szybką ulgę w świądzie i potencjalną korzyść w oszczędzaniu steroidów u wybranych pacjentów. Jednak potrzebne są dalsze badania w celu identyfikacji czynników przewidujących odpowiedź na leczenie.
Podsumowanie
Retrospektywne badanie przeprowadzone na grupie 25 pacjentów z bullous pemphigoid wykazało wysoką skuteczność omalizumabu jako terapii uzupełniającej do kortykosteroidów. Średni wiek pacjentów wynosił 71,3 lat, a czas trwania choroby 4,4 miesiąca. Terapia omalizumabem w dawce 300 mg podskórnie co 4 tygodnie doprowadziła do znaczącej poprawy stanu klinicznego, mierzonego za pomocą skali BPDAI oraz VAS świądu. Zaobserwowano istotną redukcję dawki kortykosteroidów, średnio o 37 mg, oraz zmniejszenie poziomu całkowitego IgE u 92% pacjentów. Średni czas do wystąpienia odpowiedzi na leczenie wynosił 6,4 tygodnia. Wykazano silną korelację między wyjściowym wynikiem BPDAI a wielkością jego redukcji, a także związek między wiekiem pacjentów a czasem redukcji dawki kortykosteroidów. Lek był dobrze tolerowany, bez poważnych działań niepożądanych. Badanie sugeruje, że omalizumab może być skuteczną i bezpieczną opcją terapeutyczną, szczególnie u starszych pacjentów z BP opornym na standardowe leczenie lub z przeciwwskazaniami do innych terapii immunosupresyjnych.
